از سال 1886 تا 1803 اتحادیه های جدیدی برای نمایندگی کارگران بدون نماینده و صدا در بریتانیا سر برآوردند. زنان کارگر رزمنده، شرکت با سابقه کبریت سازی “براینت و می ” را به مبارزه طلبیدند. در 1888 بیش از صد هزار کارگر بار انداز اعتصاب کردند و در سال1889 در لندن رژه رفتند. در طول این سالها کارگران گاز، کارگرانی که بیرون از محلهای کاری کار میکردند، کارگران لاستیک و کارگران یدی و عمومی همگی بدون اتحادیه اعتصاب کردند و پیروز شدند.
اتحادیه گرائی جدید، جنبش کارگری بریتانیا را برای همیشه تغییر داد. رهبران چپ آن از مرد و زن در کنگره اتحادیه ها با رهبران قدیمی اتحادیه ها که به احزاب لیبرال سمپاتی داشتند و در بعضی موارد به کرسی های شان در پارلمان چسبیده بودند، جنگیدند. در طی دهه ها این اتحادیه گراهای جدید جنبش اتحادیه ای را که عمدتا از کارگران ممتاز و ماهر تشکیل می شد به جنبش توده ای اکثر طبقه کارگر تبدیل کردند. کار سیاسی شان به حزب مستقل کارگر در سال 1893 و کمتر از دهسال بعد حزب کارگر بریتانیا منتهی شد.
خیلی سریع به جلو برویم در سال 2018 می بینیم که اتحادیه های جدید بار اندازها، کارگران گاز و کارگران یدی به قدرتمند ترین و بزرگترین اتحادیه های بریتانیا تبدیل شده اند: “یونایت، ” یونیسون “جی ام بی و دیگران. رهبران این اتحادیه ها همانند اتحادیه گرائی قدیمی سال 1880 به بخشی از دستگاه/سیستم در درون جنبش کارگری تبدیل شده اند. آنها نفوذ بسیاری را بر حزب کارگر اعمال میکنند، ارتش کوچکی از مقامات را سرکردگی کرده و بر میلیونها پوند از پول اعضا نظارت دارند ولی هنوز نتوانسته اند جلوی ریزش اتحادیه را بگیرند و در این رابطه شکست خورده اند. همانند رهبران اتحادیه های پیشه وری/صنعتی قدیمی در قرن نوزدهم هیچ برنامه روشنی برای سازمان یابی توده عظیم کارگران با دستمزد پائین را ندارند.
برای آوردن این کارگران به جنبش کارگری، به اتحادیه گرائی جدیدی برای قرن بیست و یکم نیاز داریم.
و بذر این جنبش را تماما در دو اتحادیه جدید داریم. اتحادیه ” کارگران مستقل بریتانیای بزرگ” ( آی دبلیو جی بی) که در سال 2012 پایه ریزی شد و صدای متحد جهان ( یو وی دبلیو )که در سال 2014 ایجاد شد. هر دو این اتحادیه ها در واکنش به درماندگی و کوتاهی اتحادیه های بزرگ در سازماندهی موفقیت آمیز کارگران با مشاغل متزلزل، بیشتر کارگران مهاجر در سراسر لندن سر بر آوردند. هر دو این دو اتحادیه با تمرکز بر روی اقدام مستقیم، تمرین دمکراتیک، و همبستگی کارگری، از سنت طولانی اتحادیه کارگران صنعتی جهان ( آی دبلیو دبلیو) در بریتانیا و ایالات متحده آمریکا ، الهام گرفتند و هر دو در جائیکه اتحادیه های بزرگتر معمولا شکست خوردند، موفق شدند.
این نوشته در گفتگوئی با دو تن از فعالین و سازمان دهندگان این دو اتحادیه “هنری چانگو لوپز مسئول اتحادیه ” کارگران مستقل ” و پتروس الیا دبیر صدای متحد جهان ( یو وی دبلیو) تنظیم شده است. آنها توضیح میدهند که راه و روش جایگزین آنها برای متشکل شدن و مبارزه چگونه است، آلترناتیو آنها چگونه کار میکند و از آنها چه یاد می گیریم.
شکاف ها و کمپین
هر دو تشکل “کارگران مستقل ” و” صدای متحد جهان” در بین آنهائی کار میکنند که میتوان آنها را لشکر شب بنامیم: کارگران ، بسیاری از آنها زنان، مهاجرین و مردم رنگین پوست ، که از غروب تا اوایل صبح ادارات را تمیز میکنند، انبارها را دوباره پر میکنند، و وسایل تولید را در نظم کاری خوبی قرار میدهند. همچنین پیک ها، کارگران حمل غذا، کارگران نگهدارنده فرزندان، و سایر کارگران روز کار هم در میان آنها هستند: ارتشی مشابه باربران ،خدمتکاران خانگی، کارگران یدی، کارگران بار انداز و اسکله و روز کار که در سالهای 1880 و 1890 وارد اتحادیه های جدیدی می شدند.
اتحادیه کارگران مستقل بریتانیای بزرگ ( آی دبلیو جی بی) و صدای متحد جهان ( یو وی دبلیو ) هر دو در عدم توافق با اتحادیه های رسمی و بزرگ برای متحد کردن این کارگران سر بر آوردند. اعضای اصلی اتحادیه “کارگران مستقل ” ( آی دبلیو جی بی) در کمپین موسوم به “عدالت برای کارگران تمیز کننده ” که توسط “یونایت” بزرگترین اتحادیه بریتانیا در سال 2000 شروع شد، کار کرده بودند. آنها از سرشت بالا به پائین و غیر دمکراتیک کمپین یونایت راضی نبودند و به اتحادیه “کارگران صنعتی جهان” ، اتحادیه ای که شجره طولانی ای در انگلیس و آمریکا دارد پیوستند. اما بزودی این اتحادیه را هم ترک کردند بخشا به دلیل عدم توافق با خط سیاسی آنها و بخشا بدلیل اینکه احساس میکردند که هر شعبه/شاخه بایستی خودمختاری بیشتری در رابطه با کمپین ها و منابع مالی داشته باشد و در سال 1912 “کارگران مستقل بریتانیای بزرگ” را ایجاد کردند.
اولین پیروزی آنها بیشتر مدیون شکست و یا ناتوانی اتحادیه های بزرگ بود. از سال 2010 تمیز کننده های دانشگاه لندن که بیشتر آمریکای لاتینی بودند کمپین دستمزد برای زندگی را شروع کردند و پس از یک اعتصاب غیر مجاز آنها به اتحادیه یونیسون دومین بزرگترین اتحادیه در انگلیس پیوستند . بزودی به نسبت به تعهد/الزامات بالائی های اتحادیه به هدفشان دچار شک شدند.
هنری چنگو لوپز مسئول اتحادیه ” کارگران مستقل” که خود یکی از تمیز کارها و از سازمان دهندگان کمپین است میگوید: برخی از مقامات اتحادیه بیشتر تمایل دارند که مورد پذیرش کارفرما ها باشند تا به کارگران کمک کنند. تمیز کننده ها فهرست مقامات را برای انتخاب بعدی شعبه آماده کردند به این امید که بالاخره اتحادیه را پشت سر کمپین بسیج کند. اما هنگامی که انتخابات لغو شد آنها اتحادیه یونیسون را ترک کرده و در سال 2013 به “کارگران مستقل ” پیوستند. به قول لوپز آنها از بوروکراسی اتحادیه گسستند.”
با گسست از یونیسون، اتحادیه ” کارگران مستقل ” رهبری تمیز کارها را در خانه اپرای سلطنتی ، در فروشگاه های زنجیره ای “جان لوئیس” و نیز در دیگر شرکتهای بزرگ ، برعهده گرفت. اکنون همچنین کارگران مراقبت کننده از فرزندان در بریتانیا را سازماندهی میکنند. این اتحادیه در گرفتن حقوق پیک ها پیروز شد. ابتدا در “سیتی اسپرینت”، یکی از بزرگترین شرکتهای دلیوری در انگلیس و سپس در ” ای کوریر” و ” مش 1″ موفق به گرفتن افزایش دستمزد شدند، بغیر از آن خواستهای دیگری هم داشتند ، مثلا به چالش کشیدن زدن ” برچسب ” پیمان کاران مستقل ” به کارگران پیک که در صنعت تازه گی دارد . در این برچسب (تغییر اسم) یک تفاوت قانونی وجود دارد که بسیاری از شرکتها را از پرداخت حقوق دوران بیماری، تعطیلات و سایر حقوق پایه ای کارگران معاف میکند.
همچنین اتحادیه ” کارگران مستقل ” جنگ مشابهی را بر علیه غول های جهانی موسوم به گیگ کمپانی که شامل: دلیوری کنند گان غذا در کمپانی موسوم به ” دلیورو” و شرکت ماشین کرایه ای ” اوبر” براه انداختند. هر دو کمپانی از برچسب ” پیمان کاران مستقل” به جای کارگر و برای اجتناب از ملاقات با اتحادیه و یا شناسائی ” اتحادیه مستقل کارگران ” به عنوان نماینده کارگران اوبر و یا دلیوریو استفاده میکردند. در 15 ژوئن 2018 اتحادیه “مستقل کارگران ” در دادگاه عالی تجدید نظر بر علیه کمپانی ” دلیورو” برنده شد، لذا اکنون آنها می توانند قراردادهای دسته جمعی را به پیش ببرند. این تصمیم تاثیرات زیادی بر روی کارگرانی که تحت عنوان ” پیمانکار مستقل ” در این کمپانی کار میکنند دارد و ممکن است بسیاری از شیوه های استثمار گرانه را که اکنون تحت قانون کار به آن اجازه داده می شود، را محدود کند.
اتحادیه “صدای متحد جهان” بر اساس گفته “پتروس الیا” با جدائی از دیگر اتحادیه ها ایجاد نشد، اما دارای رابطه نزدیکی با اتحادیه “کارگران مستقل” است. این اتحادیه در سال 2014 تاسیس می شود، اولین کمپین این اتحادیه در سال 2015 توسط تمیز کارهائی که در “باربیکن” که یک مجموعه تئاتر غول پیکر در مرکز لندن می باشد و صاحبش سیتی لندن ( منطقه مالی سرمایه ) است، برای “دستمزد زندگی در لندن” شروع شد. پس از اعتراضات نمایشی، اشغال بخشی از مجموعه باربیکن، و همبستگی از سوی هنرپیشه ها ، سایر اتحادیه ها و برخی از اعضای پارلمان، تمیز کننده های این مجموعه توانستند دستمزد زندگی در لندن را در سال 2016 بدست آورند.
از آن به بعد این اتحادیه به اقدام مشابهی دست زند ،از جمله تمیز کارها در دفتر مرکزی “جی پی مورگان چیز” و گلدمن سکس” در بریتانیا به یکی از طولانی ترین اعتصابات در تاریخ شهر لندن اقدام کردند. در طی 61 روز اعتراض، تظاهرات، تجمع و صفوف اعتصابی ( پیکت لاین)، به بانک داران و سایر روسا یادآوری کردند که مبارزه طبقاتی در جریان است. اتحادیه “صدای متحد ” همچنین در سال 2017 برای یکی از کوچک ترین اعتصابات در تاریخ بریتانیا جنگید،این در شرایطی بود که دو نفر تمیز کار در ساختمان دفتر نمایشگاه ” اچ آر آون ” که محل ماشین های فراری و سایر اتوموبیل های لوکس می باشد، اعتصاب کردند و بالاخره توانستند دستمزد زندگی در لندن را بدست بیاورند. بعلاوه تمیز کارها در شهرداری کنزینگتون چلسی ( صاحب بد نام برج گرن فل)، در وزارت دادگستری، و در مراقبت های سلامتی “اچ سی آ ” که بخشی از بزرگترین گروه بیمارستانهای خصوصی در جهان است در حال آماده شدن برای اقدام هم زمان هستند.
همانگونه که اتحادیه های جدید قرن 19 ، یا در آمریکا اتحادیه ” کارگران صنعتی جهان ” ” آِی دبلیو دبلیو در اوایل قرن بیستم از اتحادیه های مستقر در آن زمان بسیار متمایز بودند. اتحادیه ” کارگران مستقل بریتانیای بزرگ و ” صدای متحد جهان” نیز صرفا از اتحادیه های بزرگ جدا نشدند و یا جنبشی که بطور اتفاقی توجه بیشتری به “بیشتر استثمار شده گان دارد، نمی باشند. بلکه آنها از هم همکاران خود به دلیل سبک کار و تاکتیک های شان جدا شدند.
تاکتیک ها و متد
زندگی کارگرانی که در کارهای پر مخاطره و بی ثبات کار میکنند پر از ترس است ، ترس از کمبود دستمزد، از زور گوئی، آزار و اذیت و بالاتر از همه از اخراج. لوپز میگوید:
” تمیز کارها
در دانشگاه لندن، سرپرست را همچون یک ستمگر می دیدند، آنها قانون بودند، تعداد اندکی از این کارگران اسم اتحادیه را شنیده بودند، و بقیه هم باوری به قدرت اتحادیه و اینکه کاری برای آنها انجام بدهد نداشتند. وظیفه اتحادیه ” کارگران مستقل و ” صدای متحد جهان” تغییر دادن ذهنیت کارگران و اثبات این امر است که عمل دسته جمعی میتواند به روسا ضربه بزند”.
این دو اتحادیه هیچ فرصتی برای سازماندهی را از دست نمیدهند. اتحادیه ” کارگران مستقل” و ” صدای متحد جهان” منابع برای سازماندهی در مقیاس کلان و یا هدف قراردادن مکانهای کاری و یا کارفرما های خاصی را ندارند. اما به جهت موفقیت سایر کمپین هایشان، کارگران با شنیدن از یکدیگر و در واقع دهن به دهن به دفتر شان کشیده شوند.
هر دو اتحادیه به شبکه های مهاجرین نزدیک شدند. بیشتر اعضا اتحادیه “صدای متحد جهان” و بسیاری از اتحادیه ” کارگران مستقل بریتانیا” در آمریکای لاتین بدنیا آمدند. کارها در دفتر “صدای متحد جهان” در منطقه ” الفانت و کاسل” که مرکز مهاجرین آمریکای لاتین در لندن است بیشتر به زبان اسپانیايی به پیش میرود تا انگلیسی، و اتحادیه “صدای متحد ” و ” کارگران مستقل ” هر دو کلاسهای زبان انگلیسی برای اسپانیايی زبانها به راه انداختند. آنها همچنان با شبکه هائی از تشکلات سیاهان لندن و دیگر تجمعات مهاجرین ارتباط برقرار کردند. اتحادیه ” کارگران مستقل بریتانیا” رانندگان تاکسی مهاجر آسیای جنوبی و نیز اوبر در لندن را سازماندهی میکند، اتحادیه با راننده های هم وطنی این رانندگان در شهر لیدز نیز تماس گرفته و یک شعبه دیگر اتحادیه در خارج از لندن ایجاد کرد.
هر دو اتحادیه ها کومیونتی ( جماعات) خود را بوجود آوردند . الیا توضیح میدهد که : از ایجاد رابطه ” پزشک- بیمار” با اعضای جدید اجتناب میکنیم، به محض اینکه کارگران به دفتر اصلی این دو اتحادیه وارد می شوند از آنها دعوت می شود که براحتی و طولانی صحبت کنند تا شکوه ها، شکایات و نگرانی های شان به سطح بیاید و رو شود و بگویند که برای حل آن چه فکر میکنند. برای اعتماد به نفس دادن به اعضای جدید، آنها را تشویق میکنند که هر چه سریعتر با اعضایی که در کمپین های قبلی شرکت و نفوذ داشتند ملاقات کنند. جلسات اتحادیه همانند دیدارهای دوستانه است هنگامیکه با رفاقت، همدلی و گیلاسی با هم زدن همراه است ، به اعضای اتحادیه کمک میکند که همانند یک کامیونیتی دور هم جمع شوند، و این تعداد اعضا را دو برابر کرد. در دفاتر ” صدای متحد جهان” به من گفته شد که اعضای آنها در اعتصاب همانند میدان رقص قدرتمند و سرسخت می باشند.
همانگونه که لوپز میگوید این اتحادیه ها انتظارات بیشتری از اعضای شان دارند:
” ما میگذاریم که کارگران خودشان کارها یشان را انجام دهند اعضا کنترل کامل بر کمپین های شان دارند، سازمان دهندگان راهنمائی میکنند.” به دلیل اینکه هیچکدام از این دو اتحادیه پول برای انجام حمایتهای قانونی را ندارند، دفتر مرکزی حمایت قانونی ارائه میدهد. با هزینه پائین عضویت ، هر دو اتحادیه به کمکهای بلا عوض موسسات خیریه ، کارهای داوطلبانه و جمع آوری کمکهای مردمی از طریق اینترنت برای پر کردن شکاف مالی تکیه دارند.
اتحادیه ” کارگران مستقل بریتانیای بزرگ” در جمع آوری کمک مالی موفقیت هائی داشتند. آنها 13 هزار پوند برای حمایت از تمیز کارها در دانشگاه لندن جمع آوری کردند و 25 هزار پوند در حمایت از به چالش کشیدن قانونی کمپانی “دلیورو”. هنوز اینها پایه های لرزانی برای جنگیدن با کارفرما های بزرگ و خوفناک است. سازمان دهندگان هر دو اتحادیه توافق دارند که شرکت فعال اعضای شان بسیار حیاتی است، برای اینکه اتحادیه استطاعت مالی پرداختن به سازمان دهندگان برای آنچه که اکنون اعضا برای خود انجام میدهند را ندارند. از اینرو اعضا این دو اتحادیه نسبت به سایر اتحادیه ها مشارکت فعالی دارند. الیا توضیح میدهد که :
“هدف اتحادیه ” صدای متحد جهان” همانند اتحادیه ” کارگران مستقل ” تا حد امکان ایجاد بیشترین پیوند های همبستگی در میان اعضا ، و بین مکانهای کاری است. دفتر مرکزی مثل یک قطب برای کل اتحادیه عمل میکند. هنگامیکه یک شعبه اعتصاب، تظاهرات و یا اشغال را سازماندهی میکند، دفتر مرکزی، اعضا سایر شعبه ها را به شرکت تشویق میکند ، لذا حتی کوچکترین اقدام بوسیله بیشترین تعداد ممکن از کارگران در خیابان پشتیبانی میشود”.
همبستگی اهمیت بسیاری دارد زیرا هر دو این اتحادیه ها از اقدام مستقیم رویگردان نیستند. برای آنها اعتصاب آخرین گزینه نیست ، همانگونه که برای اتحادیه های بزرگتر هست: الیا به شوخی می گفت که برای ” صدای متحد جهان ” اولین گزینه هست. آنها اعتقاد دارند که راه دیگری وجود ندارد. اغلب اعضای شان برای شرکتهای بزرگ برون سپاری کار میکنند که بجای اینکه صدایشان شنیده شود به احتمال زیاد با آنها بد رفتاری شده و بطور ناعادلانه از کار اخراج می شوند ، چه برسد به موافقت با خواسته هایشان. این دو اتحادیه همچون پیشینیان تاریخی شان، یعنی اتحادیه ” وبلی” آمریکائی و اتحادیه های جدید بریتانیائی در قرن 19 به این دلیل اعتصاب میکنند که کارفرما ها به هیچ زبان دیگری بجز نیرو/زور گوش نمی دهند. آنها به نگرش برخی از مقامات اتحادیه که حاضر نیستند چشمشان را به این حقیقت ساده باز کنند افسوس میخورند.
و اعتصاب هایشان طبق نظم و رسوم متعارف نیست. ” اعتصاب ” کارگران مستقل ” و ” صدای متحد جهان” شورشی از رنگ و سرو صدا ، بر طبل کوبیدن و فراخوان به اقدام با بلند گو، آمدن نیروهای کمکی از دیگر شعبه های اتحادیه، از هواداران در دیگر اتحادیه ها و احزاب سیاسی و از گروه های آنارشیستی همچون “جنگ طبقاتی”، “مربع در برابر خطوط پلیس” است. اینجاست که بقول لوپیز کارگران نامرئی نه تنها مرئی شده بلکه صدایشان نیز قابل شنیدن است.
موفقیت این دو اتحادیه تا آنجا پیش رفته است که برخی از بیزنسها با مشاهده اولین علائم کمپین، تسلیم میشوند تا با خطر اعتصاب طولانی مدت که اعتبار شان را به خطر می اندازد روبرو نشوند. کارگران تمیز کار مهاجر اخیرا در دفتر روزنامه ضد مهاجر “دیلی میل” حتی بدون اعتصاب توانستند دستمزد زندگی در لندن را بدست بیاورند.
این دو اتحادیه برای انجام کارهای بعدی نظرات متفاوتی دارند . اتحادیه ” صدای متحد جهان” توافق نامه رسمی با کارفرما ها را رد میکند. از نظر این اتحادیه معامله /رابطه نزدیک با کارفرما ها به آشفتگی وضعیت حاضر در اتحادیه های بزرگ منتهی میشود. اتحادیه ” کارگران مستقل ” تمایل بیشتری برای شناسائی توسط کارفرما ها دارد عمدتا به دلیل اینکه این شناسائی آلترناتیو های ارزان تری برای جلسات دادرسی دادگاه های مربوط به اشتغال برای آنها بوجود می آورد. حتی در اینجا هم موضع اتحادیه ” کارگران مستقل بریتانیا” در تمایز آشکار با سایر اتحادیه های موجود است: این اتحادیه شناسائی را به عنوان مساله ای تمام شده به حساب نمی آورد بلکه به عنوان وسیله ای صرفا برای فشار هر چه بیشتر بر کارفرما.
این تمایز خلاصه اصول راهنمای این دو اتحادیه دمکراتیک است. در شرایطی که اتحادیه های بزرگ اغلب از کارگران با مشکلات زیاد دوری کرده و طفره می روند، اتحادیه های ” کارگران مستقل ” و ” صدای متحد ” به آنها خوش آمد می گویند، در جائیکه اتحادیه های بزرگ بشدت بوروکراتیک ، حتی غیر دمکراتیک و بر پیوند ضعیف با اعضا متکی هستند ، “کارگران مستقل ” و ” صدای متحد جهان” بوسیله اعضا هدایت می شوند، درحالی که اتحادیه های بزرگ از اعتصاب می ترسند، این دو با جسارت برای آن سازماندهی میکنند.
محدودیتها و درسها اتحادیه ” کارگران مستقل ” و ” صدای متحد جهان” محدودیتهای خود را دارند. هر دو اتحادیه ها کوچک هستند. برای اینکه رشد از طریق دهان به دهان یا شنیدن از زبان یکدیگر به زمان نیاز دارد. اتحادیه “کارگران مستقل” 3000-2500 عضو دارد ، و ” صدای متحد ” حتی کمتر . هر دو اتحادیه عمدتا محدود به لندن هستند به غیر از سازماندهی کارگران مراقبت کننده از کودکان /فرزند و تعداد انگشت شماری از شعبه های دیگر و هر دو از نظر پول نقد فقیر می باشند. لوپز صادقانه پذیرفت، ما میخواهیم همه جا باشیم اما منابع برای انجام آنرا نداریم. الیا هم به صراحت گفت که ” اتحادیه ” صدای متحد جهان” در لبه صخره متولد شده و در لبه صخره باقی میماند، بالا و پائین داشته ایم/تلو تلو خورده ایم و بیش از یکبار د ر آستانه انحلال قرار گرفته ایم.
این اتحادیه ها در حال تبدیل شدن به سازمانهای توده ای رقیب برای “یونیسون” و یا “یونایت” نیستند و سخنگویان شان هم تا حد زیادی همین را میگویند. لوپز و الیا هنوز سمپاتی برای اتحادیه های بزرگتر را دارند، یا لااقل برای بسیاری از سازمان دهندگان و فعالین این سمپاتی وجود دارد ، آنها میدانند که قانع کردن کارگران برای پیوستن به اتحادیه تا چه حد مشکل است. آنها با سازمان دهندگان اتحادیه خبّازها تماس گرفته، مشغول سازماندهی کارگران مک دونالد هستند . آنها براحتی قبول دارند که برخی از شعبه های اتحادیه های “یونایت”، “یونیسون”، “جی ام بی”، ، راه آهن و دریائی و سایر اتحادیه های بزرگ ، اقدامات خوبی برای کارگران با کارهای پر مخاطره/بی ثبات انجام داده اند، اما فکر می کنند که ابتکارات شان اغلب به اندازه کافی به پیش نمی رود.
اهمیت اتحادیه ” مستقل کارگران بریتانیای بزرگ” و ” صدای متحد جهان” در این است که میتوانند جنبش کارگری بریتانیا را آموزش دهند. بهر حال آنان در زمانی که جنبش در حال عقب نشینی است درحال مبارزه و پیروز شدن هستند. آنها اثبات کردند که اعتصاب سلاح قدرتمندی است حتی در دستان آسیب پذیر ترین کارگران و نشان دادند که چگونه اتحادیه می تواند بر استعدادهای اعضایش تکیه کند. آنها این ایده قدیمی چپ که اتحادیه های دمکراتیک ، قوی تر و انعطاف پذیر تر می باشند را تایید می کنند.
اتحادیه گرائی جدید قرن نوزده نه فقط اتحادیه های جدید بلکه معنای تمامی جنبش کارگری را تغییر داد. روحیه رزمنده اتحادیه “کارگران مستقل بریتانیا” و ” صدای متحد ” امروزه میتواند به اتحادیه های بزرگتر بریتانیا گسترش یابد، ما این فرصت را داریم که آنچه را که از دست داده ایم دوباره به دست بیاوریم و اتحادیه گرائی جدیدی برای قرن بیست و یکم بسازیم.
این نوشته ترجمه آزاد از مقاله ای از “استیون پارفیت” است.